Алинә ЗАКИР автор яңалыклары

Һәр буын үзеннән соң килүчеләргә урын калдырырга тиеш кебек. Тормыш — шундый процесс: берәүләр китә, икенчеләр килә, тәҗрибә тапшырыла, дөнья үзгәрә. Әмма XXI гасырда бу схема эшләми башлады. Миллениаллар һәм зумерлар инде күптән үсеп җиттеләр: алар эшли, укый, уйлый, иҗат итә. Алар дөнья проблемаларын күрә, аларның чишелешен тәкъдим итә. Әмма, ни сәбәпледер, буын алышыну бик әкрен бара.

Бер көнне арып эштән кайттым. Хәл юк, шунда ук йокы урыныма аудым. Беләсезме, менә акыллы кеше тиз-тиз генә барлык эшләрен бетерер иде дә, йокларга ятар иде, ә мин 2 сәгать буе телефонда кыска-кыска мәгънәсез видеолар карадым. Арганлыгымны да аңлыйм, ләкин бармак барыбер шул телефон экранын тишмәкче булып маташа. Йоклар алдыннан да, йокыдан уянгач та беренче булып телефонны кулга алу инде минем гадәткә әверелде. Ә менә телефонсыз минем көнем барырмы икән? Бер көнгә булса да буш контенттан арынырга булдым.