БУ – СЕР!

Безнең 13 яшьлек улыбыз бар. Ярты ел элек балалар йортыннан сабый алдык. Улыбызга гаиләдә берүзенә күңелсез булмас, энесе белән уртак телне бик тиз табарлар кебек тоелган иде. Тик чынлыкта алай булып чыкмады. Улыбыз яңа энесен кабул итми. Энесе янына бармау, аның белән уйнамау гына түгел, гомумән, сүзне тыңламый башлады.

«Мин гашыйк булдым. Тик бу минем өчен бер дә шатлыклы вакыйга түгел. Чөнки ул кеше – бертуган апамның егете. Аларны бергә күргән саен, йөрәгем өзгәләнә. Нишләргә миңа?..

“Кая барырга, кемгә сөйләргә белмәгәч, сезгә язам. Беркөнне урам буйлап барганда әтиемне башка хатын-кыз белән күрдем... Ул аның битеннән үбеп алды... Әти әнигә хыянәт итә. Нишләргә? Бу турыда әнигә сөйләргәме? Бик авыр миңа”.

15 яшьлек кызым үзеннән 3 яшькә өлкәнрәк егет белән очраша. Дөресен әйтим, югалып калдым... Сүз кузгата башласам: «Без дуслар гына», – ди. «Ялганлый күрмәсен, алдана күрмә», – дисәм, гомумән, кызып китә.

«Кадерле «Ялкын» журналы! Әниләрдән сезгә шактый хатлар килә. Сез аларга һәрвакыт төпле киңәшләр белән ярдәм итәсез. Шуңа күрә мин дә үз проблемам турында язарга булдым. Тиздән кызыма 15 яшь тула. Гомергә дә миннән нидер яшергәне юк иде. Ә якынча бер ай элек телефонына пароль урнаштырган. Моңа кадәр ул күрмәгәндә генә кереп, кемнәр белән аралашканын, нинди сайтларда утырганлыгын карап, тикшереп тора идем. Хәзер андый мөмкинлегем юк. Миндә – паника. Балам берәр начар компаниягә эләгер, туры юлдан тайпылыр дип куркам. Уртага салып сөйләшергә дә шүрлим. Тагын да ныграк үз эченә бикләнсә, нишләрмен?»

«Кызыма 15 яшь. Соңгы вакытта үзгәрде дә куйды. Моңа кадәр минем белән дусларча аралашса, соңгы вакытта бер серен дә сөйләми башлады. Гаиләбез дә имин. Дус-тату яшибез, югыйсә. Ә кызым ни өчендер үз эченә бикләнде. Нишләргә дә белмим хәзер. Берәр начар компаниягә эләктеме әллә дигән уйлар күңелемә тынгы бирми! Кадерле «Ялкын» редакциясе! Берәр файдалы киңәш бирегезче, зинһар!» Лилия, Арча

«Егетем миннән 7 яшькә олы, үзем 8нче сыйныфта укыйм. Бер-беребезне бик яратабыз. Әмма әти-әнием моңа каршы. Әни бераз аңлый башлады бугай инде, ә әти бу хакта сүз әйтергә авызны да ачтыртмый. Нишләргә? Миңа бик авыр».

Физика укытучысы улыма каныга. Ул – гуманитарий. Инглиз теле, әдәбият кебек дәресләрне бик яратып укый, сыйныфташларыннан күпкә алда бара. Ә математика, физика кебек төгәл фәннәргә артык сәләте юк, тик үзе артта калмаска тырыша. Укытучы шуны күрми микәнни?! Әзрәк канатландырып җибәрсә, баланың күңеле дә булыр, теләге дә артыр иде. Яшьтәшләре алдында шәхесен кимсетүче сүзләр дә ычкындыргалый. Монысы  бөтенләй башыма сыймый. Педагог бит ул! Нишләргә? Баламны ничек якларга? Аңа бу ситуациядә үзен ничек тотарга?

«Бәлки, мин, егет кеше буларак, соравымны редакциягә юлларга да тиеш булмаганмындыр, тик киңәш сорый алырдай кешем башка юк. Мин үземнән 7 яшькә зуррак укытучыма гашыйк булдым. Нишләргә дә белмим, киңәш бирсәгез иде».

«Быел 10нчы сыйныфны тәмамладым. Киләсе уку елында БДИ көтә. Инде бүгеннән үк кайсы фәннәрдән имтихан бирәсен уйларга, сайларга кирәк. Мин кечкенәдән театр дип янам-көям. Укырга да шушы юнәлеш буенча керәсем килә. Әмма әти-әнием минем артист булуыма каршы, аларның мине табиб итеп күрәселәре килә. Нишләргә? Киңәш бирсәгез иде».

«Без шәһәр тибындагы посёлокта яшибез. Баланы мәктәпкә чыгарып җибәргәндә, кесәсенә акча тыга торган гадәтем бар иде. Тамагы ачса, кирәге чыкса дигәндәй... Соңгы арада үзе дә сорап ала башлады, суммасы зурайганнан-зурая. “Нәрсәгә шулкадәр?” дип кызыксынсаң, кесә чыгымнарына, дип кенә җаваплый. Күңелгә төрле шомлы уйлар керә, ялгыш юлда йөрми микән, дим... Сезнең балаларыгыз акча сорап аламы? Ни өчен  тотканнарын беләсезме?»

«Исәнмесез, «Ялкын» редакциясе. Бик кыен хәлдә калдым. Инде ике ел йөргән егетем бар. Ул мине бик ярата. Мин дә аны ярата идем... Әмма бу җәйдә көтмәгәндә башка кешегә гашыйк булдым. Башканы яраткан килеш, егетем белән очраша алмыйм. Тик аның белән мөнәсәбәтләрне ничек өзәргә икәнлеген дә белмим. Йөрәген яралыйсым килми. Нишләргә миңа? Киңәш бирсәгез иде».

«Мин – диндәге кыз, яулык бәйлим, намаз укыйм. Ә аралаша торган егетем ислам кануннары буенча яшәми. Тәмәке тарта, әле беркөнне эчкәнен дә белеп алдым. Хәзер нишләргә дә белмим. Аның белән арамны өзәсем килми. Киңәш бирсәгез иде».

«Без – гади татар гаиләсе. Ислам дине кануннарын төгәл үтәп яшибез дип мактана алмыйм. Күптән түгел 16 яшьлек кызым, яныма килеп: «Әни, мин яулык ябарга булдым», – диде. Догалар ятлый башлады. Мин аптырашта. Нәрсә уйларга да белмим. Бер яктан сөенергә генә тиешмен кебек. Начар юлдан китмәгән бит, дингә басарга уйлаган… Икенче яктан, мин куркам. “Берәр сектага эләкмәгәнме?” дип, бик борчылам. Кызым үзе моны кире кага. «Әллә нәрсәләр уйлап чыгарасың», – ди… Нишләргә дә белмим. Киңәш бирегезче…»

«Сезнең журналда «Әти-әни аерылышу – һәрвакыт трагедия» дигән язманы укыдым да үз проблемам белән уртаклашырга булдым. Кызганыч, әлеге күңелсез хәл безнең гаиләне дә читләтеп үтмәде. Якынча биш ел эле...