"ДӘРЕСТӘ БЕЗНЕ ТУКТАТЫП БУЛМЫЙ"

Сезгә үземнең сыйныфым турында сөйләп китәсем килә. Гади сыйныф түгел, ә иң сәләтле, иң шәп 5 нче сыйныф турында.

Без Казан шәһәренең 36 нчы гимназиясендә белем алабыз. Мин үзем бу мәктәпкә икенче сыйныфта күчтем, берникадә вакыт "яңа кеше" булып йөрдем әле. Баштарак минем белән беркем дә аралашырга теләмәде, ләкин тора-бара монда иң якын дусларымны таптым.

Сыйныфыбызда 32 кеше, 24 кыз һәм нибары 8 малай. Әйе, әйе, 8 малай! Дәрес вакытында, укытучы абый-апалар сыйныф бүлмәсеннән чыгып торса, шунда ук сөйләшә, уйный, шаяра башлыйбыз, малайлар кызларның чәчәләрен тарталар? хәтта. Тик шуңа да карамастан, барыбыз да үзара бик дус. Еш кына укытучы апабыз белән бергә экскурсияләргә йөрибез.

Әйтергә онытып торам икән: безнең әти-әниләребез дә бик дуслар! Гел күрешеп, аралашып торалар.

Мин сыйныфымны бик яратам!