«ӘТИЕМ РИЗИЛГӘ»

Хушлашмый да китеп бардың,

Мине ялгыз калдырдың.

Кемгә хәзер «Әти» диеп,

Дәшәр синең алтының?

Беләм, әти, син жәннәттә,

Күңелем шулай сизә,

Гомрем буе сине сагнып,

Яшәрмен тик мин генә.

Күз алдымда тора һәрчак,

Синең назлы карашың,

Намусыма тап төшермәм,

Мин бит-нәсел дәвамчың!