«Дус кызым бик үпкәчел. Ялгыш сүз әйтсәм дә, авызын турсайтып китеп бара, мине гел гаепле итеп калдыра. Инде һәр адымымны уйлап, әйтәсе сүземне үлчәп әйтәм, кыл өстендә йөргән сыман хис итәм үземне. Әле өстәвенә үпкәләп «намек»лар белән сторислар куярга ярата, анысы бигрәк тә ачуымны чыгара».